Ang Aswang ng Capiz - Chapter 8
CHAPTER 8: Ang Balik ni Fred sa Bayan
Ilang oras matapos ang habulan sa kagubatan, bumalik si Fred sa bahay ni Milisa — pagod, marumi, at puno ng takot.
Ang buong baryo ng San Lorente ay gising pa rin kahit hatinggabi na.
May mga nagbabantay sa bawat kanto, dala ang mga sulo at krus na gawa sa kawayan.
Nang makita siya ni Lolang Sima, agad itong lumapit.
“Anong ginawa mo, Fred? Hindi mo alam kung gaano kasama ‘yang nilalang na ‘yon!”
Pero hindi sumagot si Fred.
Dumiretso siya sa loob ng bahay ni Milisa, at doon niya napansin — may mga lumang larawan sa dingding, tinakpan ng alikabok.
Isang larawan ang kumuha ng atensyon niya:
Isang batang babae, siguro walong taon pa lang, nakatayo sa tabi ng isang babaeng nakaputi — parehong mga mata, parehong ngiti.
Sa ilalim ng larawan, nakasulat:
“Milisa at Ina, 1989”
“Milisa... matagal na siyang nabubuhay,” bulong ni Fred.
Pumasok si Lolang Sima, mabagal pero matalim ang tingin.
“Ngayon alam mo na. Ang ina niya, si Lucia, unang aswang dito sa San Lorente. Pinaniniwalaang sinumpa matapos patayin ng mga tao ang mahal niya — isang sundalong dayo. Simula noon, ipinasa niya ang sumpa sa anak niya... kay Milisa.”
“Kung totoo ‘yan,” sagot ni Fred, “ibig sabihin, hindi kasalanan ni Milisa.”
“Hindi nga. Pero dala niya ang dugo. Hangga’t may buwan, hangga’t humihinga siya, mananatiling buhay ang gutom sa kanya.”
“Paano matatapos?” tanong ni Fred, desperado.
“Dalawa lang ang paraan,” sagot ni Lolang Sima.
“Una, patayin siya habang nasa anyo ng halimaw.”
“Pangalawa…?”
“Pangalawa, isakripisyo ang sarili mong dugo. Kapag may nag-alay ng kaluluwa sa kanya nang kusa, maaari siyang maging tao ulit — pero kapalit, ang isa ay magiging katulad niya.”
Tahimik si Fred.
Ang mga salita ni Lolang Sima ay parang lason na bumabalot sa utak niya.
Kinagabihan, habang mag-isa siya sa silid, inilabas niya ang camera niya — ang parehong camera na ginamit niya sa pagkuha ng unang litrato ni Milisa sa siyudad.
Binuksan niya ito at tiningnan ang mga lumang larawan.
Litrato ni Milisa sa waiting shed.
Litrato nila sa café.
Litrato ni Milisa habang nakangiti, sa ilalim ng ilaw ng poste.
Ngunit sa huling larawan, may kakaiba.
Nakatingin si Milisa sa camera — at sa likod niya, may aninong may pakpak.
Nanindig ang balahibo ni Fred.
Pinatay niya ang ilaw, humiga, at sinubukang matulog, pero hindi niya makalimutan ang sinabi ni Lola Sima.
“Isakripisyo mo ang sarili mo…”
Kinabukasan, maagang-maaga, nagdesisyon siya.
Lumapit siya kay Lolang Sima.
“Lola,” sabi niya, “kung sakaling totoo ang sinabi mo… saan ko siya mahahanap?”
Tinitigan siya ng matanda, mahigpit.
“Hindi mo na kailangang—”
“Sabihin mo lang, Lola. Kailangan kong subukan.”
Huminga ng malalim si Lolang Sima, at marahang tumuro sa direksyon ng bundok.
“Sa tuktok ng Burol ng Alindog, doon siya nagtatago tuwing gabi pagkatapos ng kabilugan ng buwan. Pero Fred…”
Huminto siya sandali.
“Baka hindi na ikaw ang bumalik kapag sinundan mo siya.”
Ngumiti si Fred, mapait.
“Basta’t siya ang makita ko, ayos lang kahit hindi na ako bumalik.”
Kinuha niya ang itak, flashlight, at ang lumang rosaryo ni Lolang Sima.
At sa muling paglubog ng araw, nagsimula ang pag-akyat ni Fred sa bundok —
papunta sa lugar kung saan ang pag-ibig ay kasingdilim ng gabi at kasinglason ng dugo.
Sa ibaba ng baryo, si Lolang Sima ay nakatingala sa langit, bulong niya:
“Kawawang bata. Hindi niya alam, walang nagwawagi kapag ang puso’y umiibig sa halimaw.”
Hey guys! Just a quick reminder — this story is originally written by me.
Please don’t copy, repost, or claim it as your own on any platform.
Sharing is okay as long as proper credit is given and no parts are altered.
Let’s respect each other’s work and creativity
© Vinlao, 2025. All rights reserved.
0 Comments