Ang Aswang ng Capiz - Chapter 7
CHAPTER 7: Ang Habulan sa Kagubatan
Mabilis ang lahat.
Nang lumipad si Milisa patungo sa kagubatan, hindi na nagdalawang-isip si Fred — agad siyang sumugod palabas ng bahay kahit sumisigaw si Lolang Sima at ang mga taga-baryo.
“Fred! Bumalik ka! Wala kang laban diyan!” sigaw ng matanda, ngunit hindi na siya nakarinig.
Sa isip ni Fred, iisa lang ang malinaw: hindi niya kayang iwan si Milisa.
Dala ang flashlight at isang itak na nakuha niya sa kusina, tumakbo siya papasok sa madilim na gubat.
Ang hangin ay malamig at mabigat, amoy lupa at dugo. Sa bawat hakbang, naririnig niya ang kaluskos ng mga sanga at ang tila pagaspas ng mga pakpak sa itaas.
“Milisa!” sigaw niya. “Milisa, naririnig mo ba ‘ko?”
Walang sagot.
Tanging ugong ng hangin at ang mahinang iyak ng mga hayop ang sumasagot.
Habang naglalakad, may nakita siyang mga bakas ng dugo sa lupa — sariwa, patungo sa mas malalim na bahagi ng gubat.
Sinundan niya iyon, hanggang makarating sa isang maliit na clearing na may bilog na bato sa gitna.
Doon, nakita niya si Milisa — nakaluhod, umiiyak, at duguan.
Lumapit si Fred, dahan-dahan, iniwan ang itak sa lupa.
“Milisa…”
Paglingon nito, nakita niyang unti-unting bumabalik ang anyo niya sa pagiging tao.
Ang mga mata niya, puno ng sakit at hiya.
“Fred, bakit mo ‘ko sinundan?”
“Hindi kita kayang iwan. Alam kong hindi mo ginusto ‘to.”
“Hindi mo naiintindihan,” umiiyak na sabi ni Milisa. “Ginusto kong pigilan ‘to, pero gabi ng kabilugan… nawawala ang kontrol ko. Ang dugo, Fred — kailangan ko ‘yun para mabuhay.”
Hinawakan ni Fred ang kamay niya, malamig pa rin.
“Kung kailangan mong mabuhay, tutulungan kita. May paraan. Hahanapin natin—”
Ngunit bago pa siya makapagtapos, may narinig silang mga sigaw mula sa malayo.
Mga sulo, mga yabag — papalapit.
“Diyan siya! Sa may bato!” sigaw ng isang lalaki.
Nataranta si Milisa.
“Umalis ka na, Fred. Hindi nila ako titigilan. Kahit patayin nila ‘ko, babalik ako sa iba’t ibang anyo.”
“Hindi!”
“Kung mahal mo ‘ko, wag mong hayaang makita nila akong ganito.”
Bago pa makasagot si Fred, hinaplos ni Milisa ang mukha niya, at sa isang iglap — nagbago ang paligid.
Biglang lumabo ang paningin ni Fred, parang nalulunod sa hangin.
Nang magbalik ang malinaw na tanaw, wala na si Milisa.
Ang mga taga-baryo ay dumating, dala ang mga sulo.
“Nasaan siya?! Nakita mo ba ang halimaw?” tanong ni Lolang Sima.
Tahimik lang si Fred.
Pinilit niyang ngumiti, kahit nanginginig pa rin. “Wala akong nakita. Umalis na siya.”
Ngumisi si Lolang Sima. “Hindi ‘yan lalayo. Ang mga katulad niya, bumabalik lagi sa mga mahal nila.”
Tumalikod siya at inutusan ang mga lalaki na hanapin pa.
Si Fred, naiwan sa gitna ng gubat.
Tahimik.
Ang hangin ay mabigat, at sa malayo, maririnig pa rin niya ang mahinang pagaspas ng mga pakpak.
Tumingala siya sa langit — sa kabilugan ng buwan na tila mapula pa rin.
“Milisa…” bulong niya. “Saan ka ba talaga nabibilang?”
At sa pagitan ng mga puno, isang malamig na hangin ang dumampi sa kanyang pisngi,
kasabay ng pamilyar na boses na halos hindi marinig:
“Nandito lang ako, Fred… pero wag mo na ‘kong hanapin.”
0 Comments