Ang Aswang ng Capiz - Chapter 6
CHAPTER 6: Ang Gabing May Dugo sa Hangin
Kinahapunan, unti-unti nang lumulubog ang araw sa baryo ng San Lorente.
Ang mga anino ng puno ay humahaba sa lupa, at ang hangin ay may kakaibang lamig — hindi ordinaryong simoy, kundi may halong amoy ng bakal at dugo.
Sa loob ng bahay, si Fred ay hindi mapakali.
Paulit-ulit sa isip niya ang babala ni Lolang Sima:
“Kapag kabilugan ng buwan, wala nang makakapigil sa kanya.”
“Fred,” tawag ni Milisa mula sa kusina. “Halika, sabayan mo ‘ko maghapunan.”
Lumapit si Fred, pilit na kalmado.
Sa mesa, may niluto siyang ulam — kulay maitim, parang adobo pero mas malansa ang amoy.
“Anong ulam ‘to?” tanong ni Fred.
“Paborito ko ‘to,” sagot ni Milisa, ngumingiti. “Tikman mo.”
Pagkakuha niya ng kaunting piraso, napansin niyang parang hindi karne ng hayop.
Masyadong malambot, parang laman ng tao.
Nilunok niya ang laway at marahang inilapag ang kutsara.
“Medyo busog pa ako,” sabi niya, “mamaya na lang siguro.”
Tumitig lang si Milisa sa kanya, matagal, parang binabasa ang loob ng isip niya.
“Fred,” sabi niya sa huli, “kapag may marinig kang kakaiba mamaya… wag kang lalabas ng kwarto. Kahit anong mangyari.”
“Bakit—”
“Pangako mo sa’kin,” putol ni Milisa, seryosong-seryoso.
Tumango si Fred, kahit hindi niya alam kung bakit.
At pagsapit ng gabi, tuluyan nang nagdilim ang paligid.
Bandang alas-diyes, biglang nagising si Fred sa kakaibang tunog.
Hindi iyon hangin. Hindi rin lang mga kuliglig.
Tunog iyon ng kaluskos — parang mga kuko na dumudunggol sa kahoy.
Tumayo siya, lumapit sa bintana, at sumilip.
Sa labas, ang buwan ay ganap nang bilog — mapula, parang duguan.
At sa ilalim nito, may nakita siyang babae — si Milisa.
Nakayuko ito sa gitna ng bakuran, walang saplot sa itaas, at unti-unting nagbabago ang katawan.
Ang balat niya ay nagdidilim, ang mga mata’y nagiging dilaw, at mula sa likod niya ay may tumutubo — pakpak, mahahaba at makintab.
“Diyos ko…” bulong ni Fred, napasandal sa dingding.
Sa di kalayuan, maririnig niya ang mga sigaw ng hayop — mga baboy, aso, manok — isa-isang tumitili sa dilim.
At sa bawat sigaw, lumalakas ang ungol ni Milisa, hanggang sa magbago ito at maging halakhak.
Hindi niya napigilan ang sarili. Binuksan niya ang bintana at sumigaw,
“Milisa! Tama na!”
Biglang lumingon ang nilalang — ang mukha ni Milisa, pero ang mga mata ay nagliliyab sa gutom.
Isang iglap lang, nasa harap na siya ng bintana.
> “Bakit ka lumabas… sabi kong wag.”
Napaluhod si Fred sa takot, pero sa halip na saktan siya, lumapit si Milisa, dahan-dahan, at inilapat ang malamig na kamay sa kanyang pisngi.
“Fred…” mahinang bulong nito, habang ang boses ay halo ng luha at gutom.
“Umalis ka na bago ko makalimutan kung sino ka.”
Tumulo ang luha ni Fred.
“Hindi kita iiwan,” sabi niya, nanginginig. “Kahit ano ka pa.”
Ngunit bago pa siya makasagot, narinig nila ang mga yabag sa labas —
mga tao, may dalang sulo, at ang tinig ni Lolang Sima na sumisigaw:
> “Nasaan ang halimaw na ‘yan?! Patayin ‘nyo bago lumipad!”
Napatingin si Milisa kay Fred, takot at galit ang halong tingin.
“Fred, kailangan kong umalis. Wag mo akong sundan.”
At sa harap niya, lumipad si Milisa patungo sa kagubatan —
habang ang mga tao sa baryo ay nagsisigawan, dala ang mga itak at apoy.
Si Fred, naiwan sa dilim, nanginginig.
Sa kanyang puso, alam niyang hindi na ito basta alamat —
ang babaeng minahal niya ay isang nilalang na kasing ganda ng gabi… at kasing-dilim ng kamatayan.
0 Comments