Ang Aswang ng Capiz - Chapter 3
CHAPTER 3: Ang Baryong Walang Ingay
Kinabukasan, nagising si Fred sa katahimikan.
Hindi katahimikan na normal — kundi iyong nakakabingi, parang huminto ang buong baryo sa paghinga.
Walang tilaok ng manok, walang ingay ng mga tao, kahit mga aso ay tahimik.
Paglabas niya ng bahay, nakita niyang nakaupo si Milisa sa balkonahe, nakatingin lang sa malayo.
“Good morning,” bati ni Fred, habang nag-uunat.
Ngumiti lang si Milisa. “Good morning. Sanay ka na ba?”
“Sa alin?”
“Sa katahimikan.”
Napakunot ang noo ni Fred. “Tahimik nga. Wala man lang bata o tindahan na bukas.”
“Sa baryo namin,” sagot ni Milisa, “hindi masyado lumalabas ang mga tao kapag umaga. Lalo na kapag papalapit ang kabilugan ng buwan.”
Nagbiro si Fred. “Baka natatakot sa aswang?”
Ngumiti si Milisa, pero hindi iyon ngiting may biro — para bang alam niya ang totoo sa likod ng tanong.
Habang nag-iikot si Fred sa paligid, napansin niya ang mga bahay na halos sarado lahat ng bintana.
May ilang matandang babae sa tapat ng tindahan na biglang tumigil sa pag-uusap nang makita siya.
Isa sa kanila, mahinang bumulong:
“’Yan ba ‘yung kasama ni Milisa? Kawawa naman…”
Napalingon si Fred pero agad na umiwas ang mga babae.
“Anong problema nila?” bulong niya sa sarili.
Pagbalik niya sa bahay, nadatnan niyang nagluluto si Milisa.
“Uy, tulungan kita,” alok ni Fred.
Ngunit bago pa siya makalapit, mabilis na tinakpan ni Milisa ang niluluto.
“Wag. Mainit pa,” sabi nito, pero parang may tinatago.
May naamoy si Fred — hindi amoy ng karne o isda.
Mas malansa. Parang dugo.
“Milisa, ano niluluto mo?” tanong niya.
“Ah, local dish lang dito. Hindi mo siguro magugustuhan,” sagot ni Milisa, pilit na nakangiti.
Nang kumain sila, pinilit ni Fred na tikman kahit kaunti.
Lasang kakaiba — parang matamis pero may alat ng dugo.
“Anong tawag dito?”
“Tinadtad,” sagot ni Milisa. “Lihim ng pamilya namin.”
Kinagabihan, habang nasa kwarto siya, narinig ni Fred ang mga yabag sa labas.
Hindi lang isa — marami.
Dahan-dahan siyang sumilip sa bintana.
Sa ilalim ng buwan, may nakita siyang mga anino — mga taong gumagapang sa lupa, parang hayop.
Ang mga mata nila, kumikislap sa dilim.
At sa gitna nila, si Milisa, nakayuko, habang dumudugo ang bibig.
Napatigil si Fred, nanginig ang kamay niya habang pinipigilan ang sigaw.
“Hindi… hindi totoo ‘to…” bulong niya.
Ngunit nang marinig niya ang sabay-sabay na paglingon ng mga nilalang — diretso sa kanya — doon niya lang naintindihan:
Ang baryong ito ay hindi tahimik dahil sa katahimikan. Tahimik ito dahil may itinatagong takot.
Hey guys! Just a quick reminder — this story is originally written by me.
Please don’t copy, repost, or claim it as your own on any platform.
Sharing is okay as long as proper credit is given and no parts are altered.
Let’s respect each other’s work and creativity
© Vinlao, 2025. All rights reserved.
0 Comments