Ang Aswang ng Capiz - Chapter 2
CHAPTER 2: Ang Paglalakbay Papuntang Capiz
Madaling-araw pa lang nang umalis si Fred kasama si Milisa.
Bitbit niya ang maliit na backpack, camera, at excitement na matagal na niyang hindi naramdaman. Habang nasa loob sila ng bus papuntang Capiz, napansin ni Fred na bihira magsalita si Milisa. Nakatitig lang ito sa bintana, tila may malalim na iniisip.
“Ang tahimik mo ah,” biro ni Fred habang humihigop ng kape mula sa baon niyang tumbler.
Ngumiti lang si Milisa. “Mas mabuti nang tahimik minsan. Lalo na kapag papunta ka sa lugar na maraming kwento.”
“Anong ibig mong sabihin?” tanong ni Fred.
“May mga bagay na mas mabuting hindi malaman agad,” sagot ni Milisa, sabay tingin sa kanya ng may kahulugang ngiti.
Habang lumalalim ang biyahe, nagbago rin ang tanawin. Mula sa maliwanag na siyudad, napalitan ito ng malalawak na palayan, bundok, at mga baryong halos walang signal. Sa bawat kilometro, parang mas lumalamig ang simoy ng hangin.
Pagdating nila sa Capiz, dumiretso sila sa isang tricycle na magdadala sa kanila sa bayan ng San Lorente, isang liblib na lugar ayon sa sabi ni Milisa. Habang umaandar ang tricycle, napansin ni Fred ang mga bahay na yari sa kahoy, may mga duyan sa labas, at halos lahat ng tao ay nakatingin sa kanila — partikular kay Milisa.
“Parang kilala ka nila,” bulong ni Fred.
“Matagal na akong hindi umuuwi,” sagot ni Milisa, sabay iwas ng tingin.
Makalipas ang ilang minuto, dumating sila sa isang lumang bahay na yari sa matigas na kahoy. Malawak ang bakuran pero puro matataas na puno sa paligid. Ang mga bubong ay kalawangin, at sa ilalim ng bahay ay tila may aninong gumagalaw.
“Dito tayo titira habang nandito ka,” sabi ni Milisa.
“Ang ganda ng bahay… pero parang…”
“Luma?” sabat ni Milisa, nakangiti. “Oo. Pero ligtas.”
Nang sumapit ang gabi, habang nagpapahinga si Fred sa silid na ipinahanda sa kanya, nakarinig siya ng kaluskos mula sa labas. Akala niya pusa lang, pero nang silipin niya sa bintana, may nakita siyang babae — nakatayo sa ilalim ng puno ng mangga.
Hindi niya agad nakilala kung sino, pero tila kahawig ni Milisa.
Ang pagkakaiba lang… nakayuko ito, at tila may kinakain.
Pinikit ni Fred ang kanyang mga mata, sinubukang isipin na guni-guni lang iyon dahil sa pagod. Pero nang muli niyang idilat, wala na ang babae — tanging hangin na lang ang maririnig, at ang mga kuliglig na tila sumisigaw sa dilim.
Kinabukasan, tinanong niya si Milisa habang kumakain ng almusal.
“Milisa, may lumalabas ba dito sa gabi?”
Tumigil sa pagkain si Milisa. Dahan-dahan itong tumingin sa kanya at nagsabing,
“Bakit mo natanong?”
“May nakita lang akong parang babae kagabi sa labas…”
Ngumiti si Milisa, pero malamig. “Siguro panaginip lang ‘yon. Sa amin, madalas may nakikita kapag hindi pa sanay sa lugar.”
Pero sa ngiti niyang iyon, may kakaibang sigurado si Fred — hindi panaginip ang nakita niya.
At sa mga sumunod na araw, mas lalo siyang makakaramdam ng kakaiba…
Hey guys! Just a quick reminder — this story is originally written by me.
Please don’t copy, repost, or claim it as your own on any platform.
Sharing is okay as long as proper credit is given and no parts are altered.
Let’s respect each other’s work and creativity
© Vinlao, 2025. All rights reserved.
0 Comments