Ang Aswang ng Capiz - Chapter 1
CHAPTER 1: Ang Pagkikita sa Siyudad
Mainit ang hangin ng hapon nang lumabas si Fred mula sa maliit nilang apartment sa Sampaloc. Hawak niya ang camera na lagi niyang dala, isang luma pero maaasahang Canon DSLR — paborito niyang gamitin sa pagkuha ng mga street photos. Hindi niya alam kung bakit, pero mahilig siyang maghanap ng mga mukhang may kwento sa likod ng lente.
Habang naglalakad sa kahabaan ng España, napansin niya ang isang babaeng nakaupo sa isang lumang waiting shed. Maputi, mahaba ang buhok, at parang may malungkot na ngiti. Nakasuot ito ng simpleng puting blouse at maong, pero may kakaiba sa aura niya — parang hindi siya bagay sa magulong siyudad.
Napahinto si Fred. Sa ilang segundo, nakalimutan niyang may araw pa.
“Excuse me, miss,” sabi niya, bahagyang nauutal. “Okay ka lang ba? Parang naliligaw ka.”
Ngumiti ang babae. “Hindi naman. Kakadating ko lang dito. Hindi ko lang kabisado ang lugar.”
“Ah, turista ka pala?”
“Pwede mong sabihin ganun,” sabi ng babae, sabay abot ng kamay. “Milisa.”
Nang magkamay sila, may kakaibang lamig na dumaloy sa balat ni Fred. Parang galing sa ilalim ng lupa, malamig pero nakakakuryente. Pinilit niyang ngumiti, baka dahil lang sa kaba.
Mula noon, naging madalas ang pagkikita nila. Si Milisa, laging tahimik pero matalino. Mahilig sa mga lumang kwento, lalo na sa mga alamat. Si Fred naman, parang nahulog agad — hindi niya maipaliwanag kung bakit, pero bawat titig ni Milisa ay parang may hatak.
Isang gabi, habang nagkakape sila sa isang maliit na café sa Espiritu Street, biglang tinanong ni Fred, “Saan ka ba talaga galing? Parang bihira ka magsalita tungkol sa pamilya mo.”
Sandaling natahimik si Milisa.
“Sa Capiz,” mahinang sagot niya. “Sa isang lugar na hindi madalas puntahan ng mga tao.”
“Capiz?!” pabirong sabi ni Fred. “’Yung lugar daw ng mga aswang?”
Ngumiti si Milisa, pero may lungkot sa mata. “Hindi lahat ng sinasabi ng tao totoo.”
Tumahimik si Fred. Akala niya biro lang, pero sa paraan ng pagkakasabi ni Milisa, may laman. Parang may binabantayan siyang lihim na ayaw niyang mabuksan.
Pagkatapos ng ilang linggo, sinabi ni Milisa na kailangan niyang umuwi sa probinsya. “Kung gusto mo,” sabi niya, “sumama ka. Doon mo talaga ako makikilala.”
Napaisip si Fred.
Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kanya sa liblib na baryo ng Capiz — pero ang puso niya, tila sinasabing sumama ka.
At sa gabing iyon, sa ilalim ng buwan na tila mas maliwanag kaysa dati, nagsimula ang kwento ng pag-ibig at takot na hindi na niya makakalimutan.
Hey guys! Just a quick reminder — this story is originally written by me.
Please don’t copy, repost, or claim it as your own on any platform.
Sharing is okay as long as proper credit is given and no parts are altered.
Let’s respect each other’s work and creativity
© Vinlao, 2025. All rights reserved.
0 Comments