Ang Aswang ng Capiz - Chapter 19
CHAPTER 19: Ang Bata sa Anino
Mula nang lumitaw si Mila, ang baryo ng San Lorente ay muling nabalot ng mga kakaibang pangyayari.
Sa araw, normal siyang bata — tahimik, masunurin, at laging nakangiti.
Ngunit tuwing sumasapit ang gabi, nagsisimula na namang marinig ng mga tao ang mga alulong, mga kaluskos sa bubungan, at mga yabag na paikot-ikot sa paligid ng kanilang mga bahay.
Ang mga matatanda ay muling natakot lumabas sa gabi, at kahit ang mga aso ay ayaw nang tumahol — para bang alam nilang may mas malalim na nilalang na nagbabantay sa dilim.
Si Elias naman ay hindi mapakali.
Sa bawat paglipas ng gabi, lalo niyang nararamdaman na may koneksyon si Mila sa mga nangyaring trahedya.
Hindi niya maipaliwanag, pero sa tuwing makikita niya ang bata, naririnig niya ang boses ni Milisa, at minsan pati ni Fred.
Isang gabi, nagpasya siyang sundan si Mila.
Tahimik niyang sinundan ang mga yapak nito patungo sa gubat, sa daan na dati nilang pinuntahan ni Milisa.
Sa gitna ng dilim, tanging liwanag ng buwan ang gumagabay sa kanya.
Pagdating niya sa isang lumang puno ng balete, nakita niya si Mila — nakatayo, nakatingala sa langit, at nakapikit.
Sa paligid niya, may mga itim na aninong umiikot, parang mga kaluluwa na umiindayog sa hangin.
“Mila…” mahina niyang tawag.
“Anong ginagawa mo rito?”
Dahan-dahang dumilat ang mga mata ng bata — at sa liwanag ng buwan, muling lumitaw ang pilak na kislap.
“Tinuturuan nila ako,” sagot ni Mila.
“Tinuturuan nila akong makinig sa mga tinig ng lupa.”
Lalong nagdilim ang paligid.
Ang mga anino ay nagkakaisa, nagiging parang usok na bumabalot sa katawan ni Mila.
Lumapit si Elias, tinangka siyang abutin, pero bago niya mahawakan ang bata, lumipad ang mga dahon sa paligid, at sa isang iglap — nagbago ang anyo ni Mila.
Hindi na siya bata.
Nakaharap ngayon kay Elias ang isang dalagang halos kasing-edad na ni Milisa, may buhok na kasing-itim ng gabi at balat na kumikintab sa ilalim ng buwan.
Ngunit ang mga mata — parehong pilak, parehong malamlam at pamilyar.
“Milisa…” bulong ni Elias, hindi makapaniwala.
“Ikaw nga ba?”
Ngumiti ang dalaga.
“Hindi na ako si Milisa. Pero dala ko ang kanyang puso — at ang kanyang sumpa.”
“Ano’ng ibig mong sabihin?”
“Ang Bukal ng Dugo ay hindi nawala. Nasa loob ko na ngayon. At habang may taong umiibig sa nilalang na tulad ko, patuloy itong bubuhay.”
Nanginginig si Elias.
“Gusto mong sabihin… ikaw na ang bagong tagapagdala ng dilim?”
Tumango si Mila, pero sa kanyang mukha, may halong lungkot.
“Hindi ko ‘to ginusto. Pero pinili ko na huwag mamatay ang kwento nina Fred at Milisa. Kasi ang pag-ibig nila… hindi natapos.”
Biglang yumanig ang lupa.
Mula sa ilalim ng balete, may umangat na pulang liwanag.
Ang mga anino ay lumalakas, nagiging malinaw na mga hugis ng mga nilalang — mga pakpak, mga pangil, mga kamay na umaabot sa hangin.
“Elias,” sabi ni Mila, “tumakbo ka.
Hindi ko na sila mapigilan.”
“Hindi ako aalis! Kailangan kong tapusin ‘to!”
Ngunit bago pa siya makagalaw, isang anino ang humampas sa kanya, itinapon siya sa lupa.
Pagmulat niya, nakita niya si Mila na unti-unting nawawala ang anyong tao — nagiging nilalang na kalahating babae, kalahating halimaw.
Ang buhok niya ay humahaba, ang mga kuko’y humahaba tulad ng bakal, at ang mga mata’y nagliliyab sa pagitan ng pilak at pula.
“Hindi ko na makontrol…” bulong ni Mila. “Tulungan mo ako bago mahuli ang lahat.”
Tinangka ni Elias abutin ang rosaryo sa kanyang bulsa — ang parehong rosaryo na naiwan ni Milisa noon.
Sinubukan niyang ipulupot ito sa kamay ni Mila, ngunit sa halip na masunog ang balat nito, nagliwanag ito nang matindi.
Ang liwanag ay bumalot sa buong katawan ni Mila, at sa gitna ng sigaw ng mga anino, may maririnig na boses — si Fred, pabulong:
“Milisa… Mila… tapusin mo na ang sumpa.”
Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa gubat.
At pagkatapos — katahimikan.
Nang magising si Elias, wala na si Mila.
Wala ring bakas ng anino o liwanag.
Tanging rosaryo na lang ang naiwan, nakabaon sa lupa.
Ngunit nang mapansin niya ito, nagulat siya — sapagkat sa gitna ng rosaryo, may maliit na patak ng dugo, na unti-unting kumikislap.
“Hindi pa tapos…” bulong ni Elias.
“Ang sumpa ay buhay pa.”
At mula sa malayo, sa dulo ng kagubatan, may batang boses na umaawit ng pamilyar na lullaby — ang kantang madalas kantahin ni Milisa kay Fred noon.
At habang pinakikinggan niya ito, unti-unting sumasama ang hangin, at sa bawat ihip nito, tila may nagbubulong:
“Ang pag-ibig… ay mas matagal kaysa sa kamatayan.”
0 Comments