Ang Aswang ng Capiz - Chapter 20
CHAPTER 20: Ang Huling Lihim ng Capiz
Ang buong baryo ng San Lorente ay muling natabunan ng takot.
Sa bawat gabi, may nawawalang hayop, may mga taong nagsasabing may batang nakatayo sa gitna ng kalsada, nakatingin lang sa kanila, nakangiti—si Mila.
Ngunit sa tuwing lalapitan, naglalaho ito sa hangin, parang usok na ginagapang ng buwan.
Si Elias ay halos hindi na natutulog.
Araw-araw ay nagbabasa siya ng mga lumang aklat, sinusubukang hanapin ang kasagutan kung paano tuluyang mawawakasan ang sumpa ng dugo.
Hanggang sa isang gabi, habang binubuksan niya ang huling pahina ng librong naiwan ni Milisa, may nakasulat na mga salitang tila bagong sulat pa lamang:
“Ang pag-ibig ay hindi sumpa.
Ang takot ng tao ang siyang gumagawa ng sumpa.”
At sa ilalim nito, may isa pang linya—
“Kung gusto mong tapusin ang dilim, hanapin ang pinagmulan.”
Sa unang pagkakataon, naisip ni Elias — baka mali ang ginagawa niya.
Baka hindi dapat labanan ang sumpa, kundi unawain ito.
Bumalik siya sa kagubatan, sa lugar kung saan siya huling nakita ni Mila.
Ngayon ay tahimik na muli ang paligid, ngunit ramdam pa rin niya ang presensiya ng mga anino sa lupa.
Sa gitna ng balete, may liwanag na pilak na kumikintab.
Lumapit siya, at doon, nakita niya ang isang babaeng nakaputi, nakaupo, nakatalikod.
Ang buhok nito’y mahabang-mahaba, at kahit nakatalikod, alam na ni Elias kung sino ito.
“Milisa…” mahina niyang tawag.
Dahan-dahang tumayo ang babae at humarap.
Oo, si Milisa nga iyon — ngunit hindi na siya ang dating babae.
Sa kanyang mukha, halatang may kalmadong lungkot, parang nilalang na hindi na kabilang sa alinmang mundo.
“Elias,” wika niya, “salamat sa hindi mo pagsuko.”
“Buhay ka pa…”
“Hindi. Matagal na akong wala. Pero ang pag-ibig na iniwan ko kay Fred, at ang awa ko sa mga tulad namin — iyon ang nabuhay kay Mila.”
Lumapit si Elias.
“Paano ko ito tatapusin, Milisa? Ang mga tao’y natatakot pa rin. Ang mga anino’y gumagalaw sa gabi.”
Huminga nang malalim si Milisa.
“Hindi mo sila kailangang patayin. Kailangan mo lang patawarin.”
“Patawarin?”
“Oo. Ang sumpa ay nagsimula nang isang tao ang nagmahal at tinanggihan ng lipunan.
Nang ang pag-ibig ay tinuring na kasamaan.
Ang dugo ay kumapit sa lupa, at bawat galit, bawat takot, nagbigay ng panibagong anyo sa dilim.”
Habang nagsasalita si Milisa, unti-unting nagliwanag ang paligid.
Mula sa lupa, lumabas ang mga anino — ngunit ngayon ay malinaw na ang mga mukha.
Sila’y mga dating tao: mga babae, mga lalaki, mga batang pinaniniwalaang halimaw.
Ngunit sa mga mata nila, may lungkot, hindi galit.
Lumuhod si Elias.
“Kung ito ang kailangan… pinapatawad ko kayo.
At sa ngalan ng liwanag at dilim, tapusin na natin ang galit na ito.”
Sa sandaling iyon, sumiklab ang liwanag mula sa lupa — hindi nakakasilaw, kundi mainit, payapa, parang yakap ng araw.
Isa-isa, naglaho ang mga anino, kasabay ng malambing na tinig ni Milisa:
“Ang sumpa ay tapos na… ngunit ang alaala, mananatili.”
Pagmulat ni Elias, umaga na.
Wala na si Milisa.
Wala na rin ang balete.
Sa lugar nito, may bagong bukal, malinaw ang tubig, kumikislap sa ilalim ng araw.
Lumapit siya, at sa tubig, nakita niya ang repleksiyon ni Mila — nakangiti, tahimik, parang payapa.
Ngunit nang kumurap siya, nawala ito.
Sa gilid ng bukal, may iniwang maliit na papel.
Nakasulat doon:
“Ang pag-ibig ay walang hanggan.
Ngunit minsan, kailangan nitong mawala upang magbigay liwanag sa iba.”
Makalipas ang ilang taon, iniwan ni Elias ang baryo.
Ang San Lorente ay muling naging payapang lugar, puno ng kwento ngunit walang gustong magbanggit tungkol sa nakaraan.
Ngunit tuwing gabi ng kabilugan ng buwan, sinasabing may batang babae pa ring nakikita sa may bukal — nakaupo, umaawit ng lullaby.
Hindi nakakatakot, kundi nakaaaliw.
At sa bawat himig, maririnig ang mahina at pamilyar na bulong:
“Fred… Milisa… tapos na tayo, pero ang ating pag-ibig… ay nananatili.”
“Ang Aswang ng Capiz”
— Wakas.
0 Comments