Ang Aswang ng Capiz - Chapter 17
CHAPTER 17: Ang Muling Pagbangon ng Dilim
Lumipas ang ilang araw matapos ang kabilugan ng buwan, ngunit kakaiba ang tahimik na bumabalot sa San Lorente.
Wala nang balita ng mga aswang, walang kakaibang tunog sa gabi, at ang mga tao ay muling nagsimula ng normal na buhay.
Ngunit para kay Milisa, ang katahimikan ay parang isang patibong.
Isang umaga, habang naglalakad siya papunta sa palengke, napansin niyang lumalayo sa kanya ang mga tao.
May mga bulungan, mga matang nakamasid, at mga batang hinahatak ng kanilang mga magulang palayo sa kanya.
“’Yan ‘yung babae mula sa simbahan…”
“Sabi nila, hindi na daw siya tao.”
Napayuko siya.
Sa tuwing tatamaan ng araw ang kanyang balat, hindi ito nasusunog — ngunit may bahid ng anino na bumabalot dito, na tila ayaw umalis.
Pinilit niyang itago ang kanyang mga kamay sa ilalim ng damit, pero alam niyang hindi na niya maitatago ang katotohanan magpakailanman.
Pag-uwi niya sa bahay, sinalubong siya ni Aling Rosita.
“May paparating, iha. Mula Maynila.”
“Sino po?” tanong ni Milisa.
“Isang manghuhula, si Elias Vergara. Sinabi niyang naramdaman niya ang pagbabalik ng dilim mula sa lungsod. Siya raw ay inutusan ng simbahan.”
Kinagabihan, dumating si Elias.
Matangkad, maputi, may mga mata na tila kayang tumagos sa kaluluwa.
May dala siyang mga lumang aklat, mga botelya ng langis, at isang espada na gawa sa pilak.
“Milisa,” sabi niya, nang magkaharap sila.
“Hindi mo ako kilala, pero matagal na kitang naririnig sa mga bulong ng hangin.”
Napakunot ang noo ni Milisa. “Anong ibig mong sabihin?”
“Ang sumpa ng Capiz ay hindi lang tungkol sa mga aswang. Isa itong pamilyang ugnayan ng dugo at pag-ibig. At ikaw… ikaw ang susunod na tulay.”
“Hindi ko alam ang sinasabi mo.”
Lumapit si Elias, inilapag ang isang lumang libro sa mesa.
Sa pahina, naroon ang larawan ni Fred — kasama ang isang babaeng kamukha ni Milisa, ngunit halatang mula sa ibang panahon.
Ang pamagat:
“Ang Huling Tagapangalaga ng Bukal”
“Ang babae sa larawan,” sabi ni Elias, “ay si Miranda, isang aswang na umibig sa tao, dalawang daang taon na ang nakalipas. Sa kanyang kamatayan, ipinasa niya ang kanyang dugo sa susunod na ipinanganak sa kanyang lahi.”
Tumingin siya kay Milisa.
“At ‘yon ay ikaw.”
Nanlaki ang mga mata ni Milisa.
“Hindi totoo ‘yan…”
Ngunit bago pa siya makapagsalita muli, biglang lumiwanag ang marka sa kanyang braso.
Ang balat niya ay nagbago, at ang mga mata niya ay kumintab ng kulay abo.
“Elias…”
“’Yan na nga,” sabi ng manghuhula, habang dinudukot ang kanyang pilak na espada. “Ang sumpa ay gising na.”
Biglang lumakas ang hangin sa labas.
Ang mga kandila ay namatay nang sabay-sabay.
Sa labas ng bahay, may mga sigaw — mga alulong ng hayop, mga iyak ng tao.
Lumapit si Aling Rosita, nanginginig.
“Bumabalik na sila!”
Elias ay tumingin kay Milisa.
“Kapag hindi natin napigilan ito ngayon, babalik ang Bukal ng Dugo. At kapag nagbukas muli ‘yon… wala nang makakapigil sa mga nilalang ng dilim.”
Tumayo si Milisa, mariin ang mukha.
“Kung ako ang tulay, ako rin ang magsasara nito.”
Ngunit bago siya makalabas ng bahay, humarang si Elias.
“Hindi mo na siya mapipigilan nang mag-isa. May isang nilalang na nagbabantay sa Bukal — at alam mong sino ‘yon.”
Tahimik si Milisa.
Alam niya kung sino ang tinutukoy ni Elias.
Si Fred.
Lumakad sila patungo sa kagubatan ng San Lorente.
Habang papalapit sila sa dating kuweba ng Bukal ng Dugo, ramdam nila ang init ng lupa — parang may pusong muling tumitibok sa ilalim.
At nang makarating sila sa bungad ng kuweba, naroon na si Fred, nakatayo, nakapikit, at nakayuko sa ibabaw ng maitim na lupa.
“Fred,” mahinang sabi ni Milisa.
Dumilat ito, at sa mga mata niya, may apoy ng impiyerno.
“Hindi na ako si Fred,” sabi niya.
“Ngayon, ako na ang dilim.”
Tumindig ang lahat ng buhok sa batok ni Milisa.
Sa paligid, nagsimulang lumabas ang mga anino — mas marami, mas mabagsik, mas gutom.
Si Elias ay agad na humawak sa espada, ngunit pinigilan siya ni Milisa.
“’Wag mo siyang saktan. Hayaan mo akong kausapin.”
“Milisa!” sigaw ni Elias, “’wag kang padadala sa damdamin mo. Ang mga ganitong nilalang ay hindi na naliligtas!”
Ngunit lumapit si Milisa.
“Fred… kung may natitira pa sa’yo, kung naaalala mo pa ako… tulungan mo akong tapusin ‘to.”
Tahimik.
Tumingin si Fred sa kanya, at sa sandaling iyon, tila nagbago ang mga mata nito — mula pula, naging pilak.
“Milisa…” bulong niya. “Hindi mo alam kung anong ginagawa mo.”
“Alam ko. Alam kong kaya kong iligtas ka — kahit muli akong lamunin ng dilim.”
At sa sandaling iyon, muling umuga ang lupa.
Ang Bukal ng Dugo ay unti-unting nabubuksan.
At mula sa kailaliman, may tunog na umaalingawngaw — isang matinis na iyak na parang libo-libong kaluluwang sabay-sabay na bumabangon.
Elias ay sumigaw, “Milisa! Kung gusto mong tapusin ‘to, kailangan mong puksain ang sarili mong dugo!”
Ngunit huli na — hinawakan ni Fred ang kamay ni Milisa, at sabay silang nilamon ng liwanag mula sa ilalim ng lupa.
At sa labas ng kuweba, narinig ni Elias ang mga huling salita ni Fred bago sila tuluyang maglaho:
“Ang dilim ay hindi laging kasamaan… minsan, ito ang paraan para protektahan ang liwanag.”
Nang humupa ang lahat, tahimik muli ang kagubatan.
Ngunit sa lugar kung saan naroon ang Bukal, tanging abo na lang ang naiwan.
At sa gitna nito — isang rosaryo, may halong abo at pilak, na unti-unting kumikislap sa ilalim ng buwan.
At mula sa malayo, sa anino ng gubat, isang pares ng mga matang kulay pilak ang muling dumilat.
0 Comments