Ang Aswang ng Capiz - Chapter 16
CHAPTER 16: Ang Sumpa ng Buwan
Tahimik ang baryo ng San Lorente matapos ang kaguluhan.
Walang iyakan, walang sigawan — ngunit may kakaibang katahimikan na parang naghihintay ng bagong unos.
Lumipas ang tatlong linggo simula nang gabing iyon.
At sa mga araw na ‘yon, si Milisa ay parang ordinaryong babae muli.
Ngunit hindi niya alam… ordinaryo pa ba talaga siya?
Isang hapon, habang naglalaba siya sa ilog, napansin niyang may marka sa kanyang braso.
Maliit, bilog, at parang ukit ng buwan — kulay abo, na tila kumikintab tuwing tatamaan ng liwanag.
Napakunot siya ng noo.
“Hindi ko naman ‘to tanda dati ah…”
Habang tinititigan niya ang marka, bigla siyang nakarinig ng bulong.
Mahina. Mapaglaro.
“Milisa…”
Napalingon siya. Walang tao.
Pero ang mga alon ng tubig ay gumagalaw na parang may humihinga sa ilalim.
Tumayo siya agad, kinabahan, at tumakbo pauwi.
Sa bahay, sinalubong siya ni Aling Rosita, dala ang ilang halamang gamot.
“Tila may binabalak na naman ang buwan,” sabi ng matanda habang pinapahid ang langis sa mga dahon.
“Anong ibig n’yong sabihin?” tanong ni Milisa.
“Bukas ang kabilugan ng buwan, ‘di ba? Sa araw na ‘yan, ang lahat ng sumpa na minsan nang napukaw… muling nagigising.”
Natahimik si Milisa.
Wala siyang maalala tungkol sa sumpa, ngunit may kakaibang kirot sa dibdib niya sa tuwing naririnig niya ang salitang pag-ibig.
“Aling Rosita, kung may sumpa man, paano ko malalaman kung sa akin iyon?”
Tumingin ang matanda sa kanya, diretso sa mata.
“Kapag may marka ka ng buwan sa balat mo, iha… ikaw ang susunod na tagapagdala.”
Gabi.
Ang buwan ay bilog, malinaw, at maputi — halos kasing liwanag ng araw.
Ngunit sa tuwing sisilay ito sa lupa, may aninong sumusunod sa liwanag nito.
Nasa labas si Milisa, nakatingala.
Hindi niya alam kung bakit, pero parang may humihila sa kanya palabas ng bahay, papunta sa gubat.
Ang kanyang mga mata ay nagiging mapusyaw na abo.
“Milisa!” sigaw ni Aling Rosita mula sa loob.
Ngunit hindi siya sumagot.
Habang naglalakad siya sa gubat, naririnig niya ang iisang tinig — pamilyar, ngunit malabo.
> “Hindi mo ako maalala, pero ako ang nagbabantay sa ‘yo.”
Napahinto siya.
“Fred?”
Tahimik.
Ngunit sa pagitan ng mga puno, may dalawang pulang mata na nakatingin sa kanya.
Sa gitna ng kagubatan, huminto siya sa isang lumang bato na may mga ukit ng sinaunang simbolo.
Sa ibabaw nito, may rosaryo — pareho sa dating kanya.
Marahan niya itong kinuha, at sa sandaling hinawakan niya, parang may humaplos sa kanyang pisngi.
Isang malakas na sigaw ang umalingawngaw mula sa dilim.
Ang lupa ay gumalaw, at sa pagitan ng mga ugat ng puno, may mga kamay na lumabas — hindi multo, kundi laman, may dugo at kuko.
Ngunit hindi siya natakot.
Sa halip, tumingin siya sa langit at ngumiti.
“Kung ito ang sumpa ng buwan,” sabi niya, “handa akong tanggapin.”
Sa sandaling iyon, lumiwanag ang marka sa kanyang braso.
Ang balat niya ay nagbago — maputla, malamig, at ang mga mata niya ay kumintab ng kulay pilak.
At sa paligid, ang mga nilalang ng dilim ay yumuko sa kanya.
“Maligayang pagbabalik, tagapangalaga ng dilim,” bulong ng mga anino.
“Ang dugo ng aswang… ay nasa ‘yo na.”
Sa malayo, mula sa lilim ng mga puno, isang pigura ang nakatingin —
Si Fred.
Tahimik. Walang imik.
At sa kanyang labi, isang malungkot na ngiti.
“Ang sumpa ko… siya na ang nagmana.”
Sa umaga, nagising si Milisa sa kama, pawisan, humihingal, at walang alaala sa nangyari.
Ngunit nang tumingin siya sa salamin, napansin niya na sa ilalim ng kanyang mga mata…
may bakas ng kulay pilak — parang liwanag ng buwan.
At sa labas ng bahay, sa ilalim ng araw, may aninong hindi dapat nandoon — nakamasid, tahimik, at tila naghihintay ng kanyang muling paggising bilang aswang ng bagong henerasyon.
0 Comments