Ang Aswang ng Capiz - Chapter 15
CHAPTER 15: Ang Paghihiganti ng mga Kaluluwa
Ang gabi sa San Lorente ay hindi na gaya ng dati.
Walang tahimik na gabi—lahat ay puno ng bulungan, iyakan, at mga sigaw mula sa ilalim ng lupa.
Sa bawat ihip ng hangin, may kasamang pagdaing, parang mga kaluluwang humihingi ng hustisya.
Nakatayo si Milisa sa tapat ng simbahan, nanginginig pa rin, habang pinagmamasdan kung paanong ang mga anino sa paligid ay unti-unting nagkakaroon ng hugis.
Isa, dalawa… hanggang sa maging sampu.
Mga taong walang mukha, mga nilalang na parang abo, at bawat isa sa kanila ay may pulang matang nakatuon sa kanya.
“Ikaw… ang dahilan…”
“Dahil sa pag-ibig mo, kami ay ginising…”
“Ibalik mo sa amin ang katahimikan…”
Napaatras si Milisa.
“Hindi ko ginusto ‘to! Hindi ko ginusto!” sigaw niya, habang patuloy ang paglapit ng mga kaluluwa.
Ngunit kahit pa tumakbo siya, hindi siya makaalis.
Sa bawat hakbang, ang lupa ay nagiging putik, at ang mga kamay mula sa ilalim ay pilit siyang hinihila.
Sa takot, napasigaw siya:
“Fred! Tulungan mo ako!”
Tahimik.
Ngunit pagkatapos ng ilang segundo, ang paligid ay biglang lumamig.
Ang mga kaluluwa ay huminto.
At mula sa gitna nila, may nagpakitang pigura—madilim, ngunit malinaw.
Si Fred.
Hindi na siya tulad ng dati.
Ang anyo niya ay kalahating tao, kalahating anino.
Sa bawat paghinga niya, lumalabas ang usok na may bahid ng dugo.
Ngunit sa mga mata niya, may bahid ng awa.
“Milisa…”
“Fred!” tumakbo siya papalapit, pero itinaas ni Fred ang kamay.
“Hindi ka dapat nandito. Hindi mo dapat binuksan muli ang daan.”
“Ikaw ang dahilan kung bakit ako bumalik!”
“Hindi mo ako kailangang iligtas,” sagot niya. “Pero dahil sa ginawa mo… nagising mo ang mga kaluluwang dapat nang manahimik.”
Tumingin si Fred sa mga nilalang sa paligid.
“Mga kaluluwang pinatay ng aswang. Mga inosente. Ngayon ay mga anino ng galit.”
Lumingon si Milisa sa kanila.
“Kung gano’n, paano ko sila mapapahinga?”
“May isang paraan,” sagot ni Fred. “Ngunit kailangan mong isakripisyo ang isang bagay na mas mahalaga pa sa buhay mo.”
“Ang alin?”
“Ang pag-ibig mo sa akin.”
Napatigil si Milisa.
“Hindi ko kaya ‘yon.”
“Kung hindi mo gagawin, lahat ng kaluluwa ay kakainin ng dilim. Maging ikaw.”
Muling lumapit ang mga nilalang, dahan-dahan, umiiyak, nagmamakaawa.
“Patawarin mo kami…”
“Palayain mo kami…”
Lumuhod si Milisa, umiiyak, habang hawak ang dibdib.
“Kung ‘yon lang ang paraan, Fred… kung kailangan kong kalimutan ka, gagawin ko.”
Lumapit si Fred, mahinahon, at hinawakan ang pisngi niya.
“Kapag ginawa mo ‘to, hindi mo na ako maalala. Hindi mo na mararamdaman ang pag-ibig mo sa’kin.”
Tumango si Milisa, luhaan.
“Kung ito ang kapalit ng kapayapaan… handa ako.”
Itinaas ni Fred ang kamay niya sa noo ni Milisa.
Sa sandaling iyon, lumiwanag ang paligid—puti, malakas, at nakakapaso.
Ang mga kaluluwang nakapaligid ay sumigaw, ngunit hindi sa sakit, kundi sa kalayaan.
Isa-isa silang naglaho, nagiging alabok na tinangay ng hangin.
Si Fred ay ngumiti, ngunit sa mga mata niya, may lungkot na hindi maipaliwanag.
“Salamat, Milisa.”
“Fred…” mahina niyang sabi, habang unti-unting nawawala ang kulay ng kanyang mga mata.
Ngumiti si Fred.
“Ngayon, tahimik na sila.”
Pagkatapos ay biglang umihip ang hangin—malamig, matalim, at mapayapa.
Nang dumilat si Milisa, mag-isa na siya sa gitna ng simbahan.
Walang mga kaluluwa. Walang Fred.
Ang paligid ay normal na ulit. Tahimik.
Ngunit may kakaiba.
Sa lupa, may nakita siyang piraso ng papel.
Lumapit siya at binasa.
“Kapag dumating ang dilim, at muli kang naghanap ng pag-ibig, magbabalik ang sumpa.”
Napahawak siya sa kanyang dibdib—at doon, naramdaman niyang may kakaibang lamig na kumalat.
Isang patak ng luha ang bumagsak sa lupa, ngunit imbes na tubig, ito’y naging abo.
At sa malayo, sa ilalim ng buwan, may pulang matang muling nagliwanag.
0 Comments