Ang Aswang ng Capiz - Chapter 14
CHAPTER 14: Ang Pagnanakaw sa Rosaryo
Mabilis ang tibok ng puso ni Milisa habang naglalakad sa madilim na kagubatan.
Sa kanyang kamay, mahigpit niyang hawak ang lumang rosaryo—ang parehong iniwan ni Fred. Ngunit may isang problema.
Ito ay hindi na ang orihinal.
Ang rosaryong hawak niya ay malamig, mabigat, at may mga ukit na hindi niya alam. Parang may buhay, at sa tuwing hahawakan niya ito nang matagal, naririnig niya ang bulong ni Fred—mahina, parang mula sa ilalim ng lupa.
“Milisa… ibalik mo ako.”
Nanginginig siya.
“Fred? Ikaw ba ‘yan?”
Tahimik.
Hangin lang at kaluskos ng dahon ang sagot.
Kinabukasan, bumalik siya sa bahay ni Aling Rosita.
Ang bahay ng albularyo ay puno ng mga dahon ng ruda at mga nakasabit na bawang.
Nang kumatok siya, mabilis siyang pinagbuksan ng matanda.
“Bumalik ka. Alam kong babalik ka,” sabi ni Aling Rosita.
“Totoo bang si Fred ‘yon? O nilalang na lang na ginamit ang katawan niya?” tanong ni Milisa, nanginginig pa rin.
“Hindi ko sigurado,” sagot ng matanda, “pero alam kong hindi dapat manatili sa’yo ang rosaryong ‘yan.”
“Pero bakit?”
“Dahil iyan ang nagdurugtong ng mundo ng tao at ng dilim. Kapag tuluyan nang nasira ang hadlang, babalik lahat ng nilalang sa San Lorente. At ikaw… ikaw ang magiging daan nila.”
Natahimik si Milisa.
Hindi niya alam kung iiyak o matatawa.
“Hindi ko kayang mawala siya, Aling Rosita.”
“Anak,” sagot ng matanda, “minsan, ang tunay na pag-ibig ay ‘yung kayang palayain ang minamahal, kahit pa sa kabilang buhay.”
Ngunit bago pa man makasagot si Milisa, biglang may malakas na kalabog sa labas ng bahay.
Sumunod ay isang sigaw—isang boses na kilala niya.
“Milisa!”
Agad siyang lumabas, ngunit wala siyang nakita.
Hangin. Usok.
At sa lupa, nakahandusay si Mang Tomas, ang katiwala ng baryo, duguan at may hawak na kapirasong papel.
Dinampot ni Milisa ang papel.
May nakasulat sa dugo:
“Ibalik mo ang rosaryo sa simbahan bago sumapit ang kabilugan ng buwan. Kung hindi, lahat ng kaluluwa ay babangon muli.”
Humigpit ang hawak niya sa rosaryo.
Hindi na siya nagdalawang-isip.
“Kung ganun,” sabi niya, “babalik ako sa simbahan.
Gabi na nang makarating siya sa tapat ng lumang simbahan.
Tahimik ang paligid, ngunit bawat hakbang niya ay may kasabay na tunog ng ibang paa.
Sa loob, kumikislap ang mga apoy ng itim na kandila.
Paglapit niya sa altar, naroon muli ang nilalang—ang anino ni Fred.
Ngayon, mas malinaw na ito.
Ang balat ay maitim na parang nasunog, ngunit ang mga mata… ay may bahid ng dating Fred na kilala niya.
“Milisa,” sabi nito, mababa at malamig, “bakit mo ako iniwan?”
“Hindi kita iniwan, Fred. Iniligtas kita!”
“Hindi mo ako niligtas,” sagot niya. “Ibinilanggo mo ako rito.”
Nagsimula na namang umalon ang sahig. Ang mga dasal sa simbahan ay tila binaliktad; ang “Ama Namin” ay nagiging ungol.
Lumapit si Fred, marahan.
“Alam mo ba kung ano ang nasa rosaryong ‘yan?”
Umiling si Milisa.
“Hindi lang ‘yan dasal. ‘Yan ang kaluluwa ko. At ngayon, gusto kong ibalik mo sa akin.”
Tumulo ang luha ni Milisa.
“Kung ibabalik ko ‘to, tuluyan kang mawawala.”
“Hindi. Tuluyan akong magiging isa sa dilim. Pero kung hindi mo ibibigay, ikaw ang papalit sa akin.”
At sa isang iglap, hinawakan ni Fred ang rosaryo.
Mainit. Masakit. Parang apoy na malamig.
Pilit niyang binunot ito sa kamay ni Milisa, ngunit biglang lumiwanag ang paligid—ang buong simbahan ay nilamon ng asul na liwanag.
“Huwag!” sigaw ni Milisa.
Ngunit huli na.
Nang maglaho ang liwanag, wala na si Fred.
At ang rosaryo… ay nawala rin.
Naiwan si Milisa, mag-isa sa gitna ng simbahan, habang sa paligid ay nagsimulang magdilim muli.
Sa pader, nagsimulang lumabas ang mga anino—isa, dalawa, tatlo… daan-daang mga nilalang na may mapupulang mata.
Mula sa itaas, isang boses ang bumulong:
“Pinili mo ang pag-ibig, Milisa. Ngayon, pagbayaran mo ang sumpa.”
At sa sandaling iyon, naramdaman niya ang malamig na hininga ng dilim sa kanyang batok—
ang hudyat na hindi pa tapos ang lahat.
0 Comments