Ang Aswang ng Capiz - Chapter 13
CHAPTER 13: Ang Bayan ng mga Sumpa
Dalawang buwan na ang lumipas mula nang mawala si Fred.
Si Milisa ngayon ay tila ibang tao na — mas tahimik, mas mapanuri, at may kakaibang liwanag sa kanyang mga mata.
Bumalik siya sa baryo ng San Lorente, dala ang rosaryong iniwan ni Fred at isang mabigat na tanong sa puso:
Bakit ako nabuhay, pero siya hindi?
Habang naglalakad siya sa makipot na daan papunta sa baryo, napansin niyang kakaiba ang paligid.
Ang mga bahay ay sarado, ang mga tao ay nagmamadaling pumasok sa kanilang tahanan.
Walang tumitingin sa kanya, pero nararamdaman niyang may mga matang nakamasid.
Pagdating niya sa tapat ng lumang simbahan, huminto siya.
Ang simbahan na dati ay puno ng tao, ngayon ay tila abandonado — wasak ang pintuan, at ang krus sa tuktok ay nakayuko, parang napagod sa pagdarasal.
“Milisa?”
Isang pamilyar na tinig ang tumawag.
Paglingon niya, si Aling Rosita, ang matandang albularyo ng baryo, ay nakatayo sa lilim ng puno, may hawak na baston at may matalim na titig.
“Bumalik ka pa, iha…”
“Aling Rosita,” mahina niyang tugon. “Gusto ko lang malaman kung anong nangyari dito. Nasaan ang mga tao?”
Lumapit ang matanda, mabagal pero mabigat ang bawat hakbang.
“Simula nang gabing ‘yon… marami na ang nawala. May mga hayop na patay, may mga bangkay na natagpuan sa ilog — tuyong-tuyo, parang sinipsip ng dugo.”
Napalunok si Milisa.
“Akala ko tapos na…”
“Tapos na? Anak, ang sumpa ng San Lorente ay hindi basta-basta nawawala. Lalo pa’t may isang halimaw na hindi pa tuluyang naglalaho.”
Napaatras si Milisa.
“Si Fred?”
Ngumiti si Aling Rosita, ngunit hindi ito masaya.
“Hindi lahat ng bumabalik mula sa dilim ay may mabuting hangarin. Ang Bantay ng Bukal… maaaring siya na rin ang nagdadala ng kamatayan ngayon.”
Umihip ang malamig na hangin, at mula sa simbahan ay may tunog na tila pagkalansing ng bakal.
Naglakad silang dalawa papasok, dahan-dahan, hanggang sa marating nila ang altar.
Sa gitna nito — may marka sa sahig, pabilog, at punong-puno ng mga ukit na hindi nila kilala.
At sa gitna ng bilog, may itim na balahibo, tuyo at parang sinunog.
“Hindi ito ordinaryong balahibo,” sabi ni Aling Rosita. “Ito ay sa nilalang na mula sa pagitan ng buhay at kamatayan. Ang tulad ni Fred.”
Lumuhod si Milisa, hinawakan ang balahibo, at sa sandaling iyon ay biglang lumakas ang hangin.
Umugong ang paligid, at ang mga kandilang nakapatay kanina ay biglang nagliwanag — apoy na kulay itim.
“Milisa…”
Isang tinig ang sumulpot sa likod niya.
Paglingon niya, wala siyang nakita — maliban sa sarili niyang anino, na gumagalaw kahit hindi siya kumikilos.
“Fred?”
Tahimik.
Ngunit nang muling marinig niya ang pangalan niya, mas malinaw na:
“Hindi ako si Fred.”
At mula sa likod ng altar, lumabas ang isang lalaking may punit-punit na balat, mga mata na tila pinaghalo ng dugo at usok, at sa kanyang mga kamay — hawak niya ang rosaryo ni Fred.
“Matagal kitang hinintay, Milisa,” sabi ng boses na parang doble, nagmumula sa langit at impiyerno sabay.
“Ang pag-ibig mo ang nagbukas ng daan.”
Napaatras siya, nanginginig.
“Hindi ka si Fred… sino ka?”
Ngumiti ang nilalang.
“Ako ang anino ng pag-ibig mo. At ngayon, ako na ang bagong bantay ng Bukal.”
Mula sa sahig, pumutok ang apoy — itim, malamig, at mabaho.
Bago siya tuluyang lamunin ng dilim, narinig niya ang tinig ni Aling Rosita:
“Milisa, tumakbo! Huwag kang lilingon!”
At habang tumatakbo siya palabas ng simbahan, naramdaman niya ang sigaw ni Fred — o kung sino man ang nasa loob — umaalingawngaw sa kanyang isip:
“Hindi mo kayang tumakas sa sumpa ng pag-ibig, Milisa. Hanggang kailan mo kakayanin ang halimaw na ikaw mismo ang bumuhay?”
At sa labas ng simbahan, tumigil siya, humihingal, habang ang araw ay unti-unting lumulubog.
Ang mga mata niya ay muling nagbago — hindi pula, pero may anino sa ilalim.
At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang may halimaw na rin sa loob niya.
0 Comments