Ang Aswang ng Capiz - Chapter 12
CHAPTER 12: Ang Muling Pagbangon
Umaga.
Ang mga sinag ng araw ay unti-unting pumapasok sa kuweba, naglalaro sa mga bato at lumang ukit sa pader.
Tahimik.
Walang tunog maliban sa mahinang patak ng tubig sa mga bitak ng bato.
Si Milisa ay nakahandusay sa tabi ng Bukal ng Dugo — nakahawak sa basang lupa, nanginginig, umiiyak.
Ang balat niya ay mainit, at ang unang pagkakataon sa mahabang panahon — hindi siya nasusunog sa araw.
“Fred…”
Ang pangalan niya ay parang lason sa hangin, masakit bigkasin.
Pagbangon niya, nakita niyang wala na ang Bukal — tuyo na, parang nalunod sa sarili nitong sumpa.
Ngunit sa gitna ng tuyong lupa, may isang bagay na naiwan:
ang rosaryong iniwan ni Fred.
Kinuha niya iyon, at sa sandaling hinawakan niya, nakaramdam siya ng kakaibang presensya.
Parang may humihinga sa paligid.
“Fred?” bulong niya, umaasa.
Tahimik.
Hangin lang, malamig, dumaan sa kanyang batok.
Paglabas niya ng kuweba, sinalubong siya ng liwanag — matindi, masakit sa mata.
Pero hindi siya nasaktan.
“Diyos ko…” bulong niya, habang tumingala. “Totoo nga.”
Sa unang pagkakataon, nakita ni Milisa ang sarili sa ilog — bilang tao.
Wala na ang mga mata niyang pula, wala na ang balat niyang maputla.
Ngunit sa kabila ng ginhawa, ramdam niya ang butas sa puso niya.
“Fred…”
Ang hangin ay tila sumagot.
“Huwag kang umiyak…”
Napatigil siya.
Ang tinig — pamilyar.
Paglingon niya, sa lilim ng mga puno, may lalaking nakatayo — nakaitim, maputla, ngunit buhay.
Ang mga mata niya ay pulang-pula, ngunit kalmado, at sa mga pakpak niya, kumikintab ang itim na parang usok.
“Fred?” bulong ni Milisa, halos di makapaniwala.
Ngumiti siya, malungkot.
“Oo. Pero hindi na ako ‘yung Fred na kilala mo.”
Lumapit si Milisa, nanginginig.
“Bakit? Bakit ka bumalik?”
“Hindi ako umalis,” sagot niya. “Ang Bukal… pinili kong maging bantay nito. Hindi na ako tao, pero hindi rin ako ganap na halimaw.”
“Anong ibig mong sabihin?”
“Habang buhay ka, ako ang magbabantay sa dilim — para walang halimaw na lalapit sa ‘yo.”
Tumulo ang luha ni Milisa.
“Pero… gusto kong makasama ka.”
Ngumiti si Fred, at marahang hinaplos ang mukha niya.
“Hindi na pwede. Iba na ang mundo natin ngayon.”
Sa di kalayuan, tumunog ang kampana ng baryo.
Naririnig nilang may mga tao na, may mga batang naglalaro, at ang araw ay unti-unting sumisigla.
Ngunit sa likod ng kagubatan, naroon si Fred — nananatili sa dilim.
Bago siya tuluyang lumayo, iniabot niya ang rosaryo sa kanya.
“Dalhin mo ‘to. Kapag sumapit ang kabilugan ng buwan at maramdaman mong malamig ang hangin, ‘wag kang matakot. Ako ‘yon. Nagbabantay.”
Hinawakan ni Milisa ang kamay niya, ayaw pakawalan.
“Fred… kung ganito na tayo, ano’ng mangyayari sa atin?”
Tumingin si Fred sa kanya, mahina ang ngiti.
“Wala nang tayo, Milisa. Pero may pag-ibig pa rin — kahit nasa pagitan ng dilim at liwanag.”
At sa sandaling iyon, humakbang siya paatras, papunta sa anino ng gubat.
Habang unti-unting nilalamon siya ng dilim, naglaho siya na parang usok —
iiwan si Milisa na mag-isa, hawak ang rosaryo, at ang bigat ng pag-ibig na walang kasiguruhan.
Nang tumaas ang araw, naglakad siya pababa ng bundok, bitbit ang bagong buhay.
Ngunit sa bawat ihip ng hangin, may bulong siyang naririnig:
“Hanggat may dilim, ako’y nasa tabi mo…”
At sa malayo, sa lilim ng mga punong matagal nang nakatayo,
isang pares ng pulang mata ang patuloy na nakamasid —
tahimik, tapat, at walang hanggan.
0 Comments