Ang Aswang ng Capiz - Chapter 11
CHAPTER 11: Ang Bukal ng Dugo
Madaling-araw.
Ang unang liwanag ng araw ay halos tumagos na sa ulap, ngunit ang gubat ng Capiz ay nananatiling madilim at malamig.
Sa loob ng kuweba, si Fred ay nakahilig sa bato habang yakap si Milisa, mahina pa rin matapos masunog ng kaunting liwanag ng araw.
“Hindi na tayo pwedeng magtagal dito,” mahina niyang sabi.
“Bago magtakip-silim, kailangan nating makarating sa Bukal ng Dugo.”
Tumango si Fred.
“Nasaan ‘yun? Alam mo ba kung saan natin hahanapin?”
“Alam ko,” sagot ni Milisa, habang tumatayo. “Pero hindi basta-basta. Bantay ng mga Elder ang lugar na ‘yon. Ang sinumang lumapit nang walang pahintulot… hindi na nakabalik.”
Naglakad silang dalawa patungo sa hilagang bahagi ng bundok, kung saan may daan na patagilid, puno ng lumot at ugat.
Habang naglalakad, si Fred ay napansin ang kakaibang pakiramdam sa kanyang katawan — para bang mas magaan siya, mas mabilis, mas matalas ang pandinig.
“Milisa,” sabi niya, “ano’ng nangyayari sa ‘kin? Parang… hindi ko na kailangan ng pahinga.”
“Unti-unti kang nagiging isa sa atin,” sagot ni Milisa. “Pero kakaiba ka. Wala kang kagutuman sa dugo. May halong tao pa rin sa loob mo.”
“Baka dahil ‘yun sa’yo,” biro ni Fred, pilit na ngumiti.
Ngumiti rin si Milisa, pero bakas sa mga mata niya ang pag-aalala.
Pagdating nila sa isang ilog, tumigil sila.
Sa kabilang dulo, may isang malaking bato na may ukit ng mga sinaunang simbolo.
Sa gitna ng bato, may nakasulat na lumang wika.
“‘Ang dugo ay buhay. Ang buhay ay sakripisyo.’” binasa ni Fred.
Tumango si Milisa. “Diyan na tayo malapit. Sa likod ng batong ‘yan, may daang pababa. Doon mo makikita ang Bukal ng Dugo.”
Ngunit bago sila makalapit, biglang umingay ang mga ibon, at mula sa itaas ng puno, bumaba ang tatlong nilalang —
ang mga Elder Aswang na nakalaban nila kagabi.
“Hindi pa kayo natuto,” sabi ng pinuno, si Duran, habang nakangisi.
“Hindi niyo pwedeng lapitan ang bukal. Ang sumpa ay hindi para tanggalin, kundi para ipasa.”
Lumapit si Fred, galit.
“Kung kailangan kong lumaban, gagawin ko.”
Ngumiti si Duran, at sa isang iglap, lumitaw ang dose-dosenang nilalang sa paligid nila.
“Isa ka nang amin, Fred. Dugo mo na rin ang dugo namin. Bakit mo siya pinoprotektahan? Isang sumpa lang siya na hindi marunong tumanggap ng kapalaran.”
Humakbang si Fred palapit.
“Hindi ako kagaya n’yo. Kung halimaw man ako, ako ‘yung pipili kung ano’ng uri.”
At sa isang kisapmata, nilabas ni Fred ang lakas na hindi niya alam na meron siya.
Sumiklab ang mga mata niya, at ang hangin ay tila sumabog — isa, dalawa, tatlong Elder ang tumilapon sa mga puno.
“Fred!” sigaw ni Milisa, habang binubunot ang itak na yari sa pilak.
Sabay silang lumaban.
Ang gabi ay nagningning sa gitna ng apoy, dugo, at sigaw.
Pagkatapos ng mahabang labanan, isa na lang ang natira — si Duran.
Duguan, pero nakangisi pa rin.
“Akala n’yo, panalo na kayo? Ang Bukal ng Dugo ay hindi para sa mga nagmamahal. Para ‘yan sa mga handang mawala.”
Lumapit si Fred, hawak ang itak.
“Kung may mawawala, ako ‘yun.”
Ngumiti si Duran, at bago tuluyang bumagsak, sinabi niya ang huling salita:
“Kapag inialay mo ang sarili mo… siya ay magiging tao. Pero ikaw— magiging walang hangganang gutom.”
Tumahimik ang paligid.
Napaluhod si Milisa, habang si Fred ay nakatayo sa tabi niya, duguan.
“Fred, wag,” sabi niya, halos pabulong. “Hindi ko kailangan ng kalayaan kapalit ng buhay mo.”
“Pero gusto kong maging totoo ang mundo natin, Milisa. Kahit saglit lang. Kahit isang gabi lang na hindi tayo tinatakbo ng dilim.”
Hinawakan ni Fred ang mukha niya at ngumiti.
“Tara. Tapusin na natin ‘to.”
Lumapit sila sa likod ng bato, at doon nila nakita ang isang lagusan — makitid, basa, at amoy bakal.
Sa dulo nito, may liwanag na kulay pula, at sa gitna ay isang maliit na lawa na parang kumukulong dugo.
“‘Yan ang Bukal ng Dugo,’” bulong ni Milisa.
“Ang puso ng sumpa.”
Tumayo si Fred sa gilid ng bukal, humarap kay Milisa.
“Pag ininom mo ‘to, magiging tao ka ulit. Pero ako…”
“Hindi mo kailangang tapusin ‘yan!” sigaw ni Milisa, umiiyak.
Ngumiti si Fred.
“Pero gusto ko.”
Isinawsaw niya ang kamay sa pula, at sa sandaling iyon, sumabog ang hangin.
Ang buong kuweba ay yumanig, at mula sa bukal, may sumulpot na mga imahe ng mga nilalang — mga halimaw, mga sigaw ng mga kaluluwang isinakripisyo.
Hinawakan ni Milisa ang kamay niya, pilit na pinipigilan.
“Fred! Hindi mo kailangan—”
Ngunit huli na.
Ang dugo ng bukal ay umakyat, pumasok sa balat ni Fred, at unti-unting kumalat ang itim na marka sa buong katawan niya.
Ang mga mata niya’y nagdilim, ngunit sa ngiti niya, may kapayapaan.
“Mahal kita, Milisa,” bulong niya. “Maging tao ka ulit.”
At sa isang iglap — sumiklab ang liwanag.
Nang mawala ang alab, si Fred ay wala na.
Sa tabi ng Bukal, nakahandusay si Milisa — umiiyak, at sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang init ng araw na dumampi sa balat niya.
Ngunit sa likod niya, mula sa dilim ng kuweba, isang pares ng pulang mata ang muling nagbukas.
Hey guys! Just a quick reminder — this story is originally written by me.
Please don’t copy, repost, or claim it as your own on any platform.
Sharing is okay as long as proper credit is given and no parts are altered.
Let’s respect each other’s work and creativity
© Vinlao, 2025. All rights reserved.
0 Comments