Ang Aswang ng Capiz - Chapter 10
CHAPTER 10: Ang Dalawang Anino
Tahimik ang kagubatan matapos ang nangyari sa Burol ng Alindog.
Ang buwan ay nagtatago sa ulap, at ang hangin ay amoy bakal — amoy dugo.
Magkaharap sina Fred at Milisa, parehong humihingal, parehong hindi sigurado kung tao pa sila.
Ang balat ni Fred ay namumutla, ang mga mata niya’y tila kumikislap sa pula tuwing sumisilip ang buwan.
Sa likod niya, dalawang maitim na pakpak ang nakatiklop, parang mga aninong humihinga.
“Fred…”
Lumapit si Milisa, nanginginig.
“Hindi ka na tao.”
Ngumiti si Fred, mahina.
“Hindi na rin ako takot.”
Hinawakan niya ang kamay ni Milisa.
“Hindi ko alam kung anong klaseng nilalang ako ngayon, pero kung ito ang kailangan para makasama ka, ayos lang.”
Ngunit bago pa sila makapagpatuloy, biglang kumulog.
Ang lupa sa paligid ng balete ay gumalaw, at mula sa ilalim ay lumitaw ang tatlong nilalang —
mga lalaking maputla, may mahahabang kuko, at may mga mata ring pula.
“Milisa,” sabi ng isa, malalim ang boses, “bawal kang magdala ng bagong nilalang dito. Alam mong may kasunduan tayo.”
Tumalikod si Milisa, galit.
“Hindi ko sinasadya! Hindi ko alam na ganito ang mangyayari!”
Ngumiti ang pinuno ng mga halimaw, lumapit kay Fred.
“Ang dugo niya… sariwa. Baguhan. Isa siyang bagong lahi — pinagsamang dugo ng tao at aswang.”
Inamoy niya ang hangin, saka ngumiti.
“Pwede natin siyang gamitin.”
Agad pumutok ang galit ni Milisa.
“Huwag n’yong gagalawin si Fred!”
Lumipad siya, mabilis, at sinugod ang pinuno ng mga halimaw.
Nagbanggaan sila sa ere, bumagsak sa lupa, at kumalat ang abo.
Samantala, si Fred ay nakaramdam ng kakaibang lakas.
Sa loob-loob niya, may tinig na bumubulong:
> “Iyon ang mga ninuno nila. Pumatay ka, at magiging isa ka sa mga hari ng gabi.”
Ngunit pinigilan niya ang sarili.
“Hindi ako halimaw…” bulong niya.
Ngunit sa sandaling iyon, isa sa mga halimaw ang sumugod sa kanya.
Wala siyang nagawa kundi ipagtanggol ang sarili — at sa isang iglap, tumalas ang kanyang mga kuko.
Sa isang hampas, napunit niya ang dibdib ng kalaban, at ang dugo nito ay kumalat sa lupa.
Napatigil siya, nanginginig.
“Anong… ginawa ko?”
Si Milisa ay lumapit, duguan, ngunit nakangiti.
“Hindi mo kasalanan. Instinct ‘yan. Pero kailangan nating umalis — ngayon na.”
Tumakbo silang dalawa palayo, hanggang makarating sa isang kuweba sa gilid ng bundok.
Doon sila nagtago, habang sa labas ay maririnig ang mga alulong at paglipad ng mga nilalang ng gabi.
“Milisa,” tanong ni Fred, “sino sila?”
“Ang mga Elder Aswang. Sila ang nagtatago ng sumpa ng Capiz. Lahat ng tulad ko ay kailangang sumunod sa kanila.”
“Pero ayaw mong sumunod?”
“Hindi ako nila gusto — kasi gusto kong maging tao. Pero ngayon…”
Tumingin siya kay Fred, malungkot.
“Dahil sa ‘yo, baka mas lalo silang magalit.”
Tahimik silang dalawa.
Ang apoy ng maliit na sulo ay marahang kumikislap, at sa pagitan ng dilim, ang kanilang mga mukha ay parehong naglalaro sa pagitan ng tao at halimaw.
“Fred,” sabi ni Milisa, “bukas, aalis tayo. Hahanapin natin ang Bukal ng Dugo. Sabi nila, ‘yun lang ang makakapag-alis ng sumpa.”
“Kung ‘yun lang ang paraan, kahit saan, susundan kita.”
Ngumiti si Milisa, mahina.
“Hindi mo pa rin nauunawaan. Sa bukal na ‘yun… may kapalit ang kalayaan. Bawat sumpang aalisin, may kaluluwang kailangang mawala.”
Tumingin si Fred sa kanya, seryoso.
“Kung ako ‘yun, handa ako.”
Isang katahimikan ang bumalot sa kanila.
Sa labas ng kuweba, nagsisimula nang magliwanag ang langit.
Ang unang sinag ng araw ay sumilip — at sa unang pagkakataon, naramdaman ni Milisa ang hapdi sa kanyang balat.
“Milisa!” sigaw ni Fred, habang unti-unting naglalaho ang kulay ng balat ng babae.
“Hindi ko… kaya ang araw…”
Agad niyang tinakpan ng kanyang katawan si Milisa, habang ang apoy ay namamatay.
“Wag kang mag-alala,” bulong niya. “Hangga’t ako ang kasama mo, walang araw na makakasunog sa ‘yo.”
At sa lilim ng kuweba, magkahawak sila ng kamay,
habang sa labas —
ang mga nilalang ng gabi ay naghahanda ng isang bagong digmaan.
0 Comments